Jerzy Milewski to "zwykły" rolnik, bez humanistycznego wykształcenia. Ale jego poezja dawno wyszła z opłotków ludowego prymitywizmu. Pisząc na marginesie codziennych rozlicznych zajęć, w skrajnie trudnych - na pozór - warunkach , od kilkunastu lat z chłopskim uporem doskonali swój poetycki warsztat. Poeta zaprasza czytelnika do Arkadii mochowskiej. Tu, wśród żyznych pól, bagien i lasów stoi rodzinny dom poety.

" Mała plamka , skrawek ziemi
bliski tak mojemu sercu ,
jedna strona wielkiej księgi
jedno słowo z wielu wersów "

Podmiotem lirycznym wierszy Jerzego Milewskiego jest człowiek zakochany w swojej ziemi. Przy pomocy środków poetyckich buduje on przed oczami czytelnika niezwykle plastyczny, silnie oddziaływujący na wyobraźnię obraz. Złote pola, tęczowe sady , księżycowe noce to rekwizyty świata , pełnego harmonii i spokoju. Wzorem mistrza z Czarnolasu, Jerzy Milewski opiewa gospodarstwo , pracę na roli i ludzi, którzy w codziennym trudzie zarabiają na chleb powszedni. Podobnie jak Jan Kochanowski autor "Moich lipców" godzi się na przemijanie czasu. Melodia z lat dziecinnych ulega zapomnieniu , kosy zostały zastąpione przez kosiarki, a mochowskie dzieci rozbiegły się po świecie "do domów własnych lecz nie swoich".

Poezja Jerzego Milewskiego jest próbą ocalenia skrawków świata, który musi odejść, próbą ocalenia chwili , która musi przeminąć.

" Panta rhei " głosił Heraklit i Jerzy Milewski zdaje się to akceptować , pomimo to próbuje utrwalić na kartach poezji to, co najcenniejsze; miłość do ukochanej kobiety i do ojczyzny, piękno rodzinnego krajobrazu, trud uprawiających ziemię ludzi, chleb na stole, historię. Znakami tej historii są samotne białe krzyże, stojące pośród pól i lasów, krzyże postawione na grobach tych, którzy oddali życie za ojczyznę. Jednak nawet mogiły nie burzą arkadyjskiego krajobrazu. Młode pokolenie oddaje hołd poległym, ptaki śpiewają pieśni o ich bohaterskich czynach, a krzyże stoją na warcie, strzegąc ukochanej przez poetę ziemi. Świadomość równości ludzi wobec śmierci, strach przed zapomnieniem pojawia się na chwilą w Zapachu świerku" , ale już w "Moich lipcach" wizją samotnej mogiły zastępuje obraz duszy roztapiającej się w umiłowanej nade wszystko przyrodzie. Nad mochowską Arkadią czuwa żurawińska Matka Boska. To do niej zwracają się mochowianie ze swoimi prośbami i podziękowaniami. "Żurawińskie Te Deum" to bardzo piękny wiersz o tak charakterystycznym dla Polski kulcie maryjnym. Chyba nigdzie indziej na świecie Maria nie cieszy się tak wielkim uznaniem , jak w naszym kraju. Żadnej z biblijnych postaci nie poświęcono tyle strof .Wiersz Jerzego Milewskiego kontynuuje nurt poezji maryjnej zapoczątkowany już w średniowieczu przez takie utwory jak "Bogurodzica" czy "Lament Świętokrzyski".

" Mochowskie dzieci ", tom wierszy napisanych przez "prostego" rolnika , to wzruszający - i poruszający - liryczny obraz wsi Mazowsza Płockiego z końca XX wieku. Warto , by znaleźli się w Mochowie, sponsorzy (Urząd Gminy? Gminna Spółdzielnia?) gotowi zainwestować środki ( naprawdę nieduże !) w wydanie tej książki.

Dorota Kurkiewicz