A przed laty o Sierpcu pisano... Cz. 1: W dworcowej poczekalni

Dworzec PKP, 10.04.2011 r.

Dworzec PKP

Dworzec PKP "w pełnej krasie"

Rozpoczynamy na Sierpc OnLine nowy cykl artykułów o tym, co przed laty pisano o Sierpcu. W archiwach sierpeckiej Biblioteki Miejskiej znajdują się setki czasopism a w nich tysiące artykułów, dzięki którym możliwe jest przypomnienie zapomnianych sierpeckich zdarzeń, tego czym nasze miasto żyło przed laty, jakie były jego radości, troski i zwyczajne zdarzenia dnia codziennego. Mam nadzieję, że cykl "A przed laty o Sierpcu pisano...", zainteresuje wielbicieli lokalnej historii, a bywalców Forum Historia Sierpc OnLine zainspiruje do ciekawych dyskusji.

Choć upłynęło wiele dekad, pewne problemy nadal, pomimo skoku cywilizacyjnego XXI wieku, pozostały w naszym mieście aktualne. Na dowód tego przenieśmy się do Sierpca 1984 roku.

W 1984 roku w Tygodniku Płockim (nr 5) ukazał się artykuł redaktora Zbigniewa Buraczyńskiego zatytułowany "W dworcowej poczekalni". Artykuł rozpoczyna się słowami: "Wielokrotnie na zebraniach i różnego rodzaju spotkaniach a nawet konferencjach poruszano sprawę remontu budynku dworca PKP w Sierpcu. Faktycznie wymaga renowacji i to gruntownej. Ze ścian odpada tynk, sypią się dachówki, a drzwi w ogóle się nie domykają". Sierpecki dworzec nazwany został przez autora artykułu "wizytówką miasta, chlubiącego się tradycjami i dokonaniami w różnych dziedzinach". W artykule przybliżono historię budynku, datę jego wybudowania (1929 r.) oraz fakt, że został zastrzeżony przez konserwatora zabytków jako gmach, z którym obchodzić należy się delikatnie, co oznacza, że "można cokolwiek zmieniać jego wnętrze, lecz nie do pomyślenia jest "targnięcie się" na jego wygląd zewnętrzny, czyli architekturę". Autor zauważa, że mimo zastrzeżeń konserwatora odnośnie ingerencji w wygląd zewnętrzny, nic nie stoi na przeszkodzie, by dokonać remontu wnętrza budynku. Artykuł pisany był w czasach, gdy sierpecki dworzec kolejowy tętnił życiem i każdego dnia przez perony i poczekalnie dworcowe przewijało się "kilka tysięcy podróżnych".

Pomimo zgodności opinii, co do potrzeby remontu, problem pozostał nierozwiązany i, co dziś wydaje się nie do pomyślenia, problem tkwił nie w pieniądzach lecz w znalezieniu wykonawcy remontu! Jak napisał autor: "Na dobrą sprawę nie było komu podjąć się wykonania tego jakże "trudnego" dzieła, a więc zmienić tynki, okna, boazerię i założyć centralne ogrzewanie".

Redaktor dowiedział się, że zamówienie wykonania zlecenia złożono Wielobranżowej Spółdzielni Pracy w Sierpcu. Problem w tym, że, prezes spółdzielni o takich planach nie słyszał, a poza tym spółdzielnia miała już wypełniony plan zadań na długi czas, co wykluczało możliwość przeprowadze­nia remontu dworca.

I tak, pomimo upływu prawie trzydziestu lat od momentu powstania artykułu, problem budynku dworca PKP pozostaje nierozwiązany także dziś, z tą różnicą, że gmach całkowicie zamknięto, zabito wejścia i okna deskami i blachami. Podróżni od wielu już lat nie mają możliwości ani kupienia biletu, ani zjedzenia posiłku, ani nawet schronienia się przed deszczem. Pomimo postępującej ruiny, bądź co bądź, ładnego archite­ktonicznie gmachu, ten nadal wielu intryguje i inspiruje. Co jakiś czas dworzec "ożywa", a to za sprawą ekip filmowych kręcących tu ujęcia do filmów, a to za sprawą par małżeńskich, gdyż jednym z trendów fotografii ślubnej w Sierpcu jest fotka na tle gmachu i zrujnowanej sierpeckiej infrastruktury kolejowej.

Artykuł w całości przeczytać można w czytelni Biblioteki Miejskiej w Sierpcu.