Człowiek Roku 2015 - niedźwiedzia przysługa czy upadek wartości?

Tygodnik Kurier Sierpecki ogłosił nominacje do tytułu Człowiek Roku 2015 (swoich kandydatów sierpczanie zgłaszali bodajże od początku roku). Pomysł godny pochwały, medalistów i innych odznaczonych ciągle w Sierpcu za mało, wiec kolejny order niechybnie się przyda. Lektura wybranych uzasadnień spośród 10 nominowanych jednak mocno zaskakuje, zastanawia i prowokuje refleksję - kto zrobił tym ludziom tak niedźwiedzią przysługę?

Sympatia do lekarza, który wybiega swoją troską  nad chorymi poza powszechnie przyjęty przykry schemat pacje­nt-przedmiot, jest do zaakce­ptowania. Nie mam też wątpliwości co do nominacji dla osób, które w czynie społecznym organizują zajęcia sportowe, inicjują wydawanie książek, czy sprawiają, że dziecko traktuje szkołę, jak drugi dom. Nominacja dla sierpeckiego posła - też ujdzie, choć wielkich czynów jak dotąd brak. Zresztą ta kandydatura, patrząc na aktualną koniunkturę polityczną i... nieskrywane sympatie niektórych redaktorów KS - zapewne wygra.

Ale felietonista z ostrym piórem i jednocześnie kolega redakcyjny twórców plebiscytu?  - jedni go kochają inni nienawidzą. Od czasu do czasu może napisze coś z sensem, choć kiedyś był mniej monote­matyczny. Czy jednak takie  dokonania zasługują na tytuł Człowieka Roku? Jeśli tak myśli redakcja KS, to ja też poproszę o medal!

Pozostałym nominowanym ktoś zrobił dużą krzywdę swoimi uzasadnie­niami, jednocześnie narażając ich na kpinę.

Jedna z pretendentek do tytułu nominowana została za "młodego ducha" wprowadzonego do jednej ze szkół - co kryje się za tą wyszukaną figurą stylistyczną - czy mowa tu o poltergeiście, który pomyka szkolnymi korytarzami? Wydawało mi się, że w miejscu, w którym codziennie przebywa kilkuset gimnazjalistów, młodych duchów jest pod dostatkiem.

Inna z wymienionych pań to - uwaga - "jedyna sierpczanka, która wyróżnia się pasją" - jak można pisać tak krzywdzące, w stosunku do sierpeckich kobiet, bzdury! Pomijam fakt, że owa pasja to... staniki. Z całym szacunkiem do tej pani i jej pasji, ale czegoś tak komicznego to nawet Bareja nie wymyślił.

Niezwykle wyszukane argumenty znalazły się też w stosunku do pewnej dentystki, która w związku z tym , że jest "miła", cechuje ją "delikatność" a w ogólnym odczuciu to "kochany człowiek" zasłużyła na miano Człowieka Roku. Nie byłoby kontrowersji, gdyby owa pani pełniła swoją posługę społecznie, leczyła choćby raz w tygodniu zęby za darmo, przyjmowała ubogich itd. Mowa tu jednak o dentyście, który ma swoją prywatną praktykę, na której zarabia kupę kasy, a że jest tytanem pracy? Pięknie! Ale za tym idą też pieniądze! Co do bycia miłym w stosunku do drugiego człowieka - dziś powinien być to standard! 

Na miano Człowieka Roku, zdaniem niektórych, zasługuje też fakt uczestnictwa w muzycznym teleturnieju... Jeden z sierpczan swego czasu brylował w randkowym teleturnieju - jakoś do tej pory nikt nie dał mu za ten wyczyn wyróżnienia. A on nawet na wielbłądzie po pustyni jeździł!

Po tej z jednej strony śmiesznej, choć w szerszej perspektywie smutnej lekturze nasuwa mi się kilka refleksji. Uważam, że sierpczanie potraktowali ów dumnie brzmiący plebiscyt jednak w kategorii żartu. Jeśli jednak nie był to żart, to niestety okazuje się, że nie potrafimy dostrzec wielu innych wartościowych osób wokół nas, które bez poklasku, bez nagłaśniania robią sporo dobrego.

Dla mnie Człowiekiem Roku jest osoba, która bez informowania o swym działaniu w mediach, organizuje zbiórkę rzeczy czy żywności dla potrze­bujących, Człowiekiem Roku jest osoba, która ma odwagę zostać dawcą szpiku, ratując tym samym czyjeś życie. Człowiek Roku to też ktoś, kto poświęca swój prywatny czas na to, by innych uczyć pierwszej pomocy, wrażliwości na czyjąś krzywdę. Człowiekiem Roku jest ktoś, kto miesiącami a nawet latami pisze książkę, z której wiedzę czerpać można przez dziesięciole­cia, Człowiek Roku to ktoś, kto widząc przemoc wobec słabszego, ma odwagę powiedzieć STOP, bez względu na konsekwencje dla siebie. Takich przykładów mogłoby być jeszcze wiele.

Dlatego  z mojej strony wielki ukłon dla tych, których zabrakło pośród nominowanych. Oni prawdopodobnie o to nie zabiegają, wolą skupić się na autentycznym działaniu, bez blasku fleszy, bez lajków na portalu społe­cznościowym, bez jednotygodniowego fejmu na okładce sierpeckiej gazety.