|
| Jak zwykle widzowie nie zawiedli... |
|
|
| Aktorka Aleksandra Bożek, która czytała wiersze austriackiej poetki; Dyrektor Austriackiego Forum Kultury w Warszawie dr Walter Maria Stojan; Radna Sejmiku Mazowieckiego Aleksandra Obrębska; Dyrektor MBP Maria Wiśniewska. |
|
W Miejskiej Bibliotece Publicznej zorganizowano oryginalną i interesującą imprezę literacko- filmową. Współorganizatorem wieczoru było Austriackie Forum Kultury w Warszawie, które reprezentował jego dyrektor dr Walter Maria Stojan.
Jak zawsze w Czytelni MBP spotkała się elita kulturalna Sierpca. Goście dopisali w stu procentach, ku zadowoleniu zarówno biblioteki jak i wykonawców spotkania. W sentymentalną Podróż w tonacji moll udali się goście MBP wraz z Walterem Stojanem, który opracował koncepcję i wprowadzenie do programu oraz aktorką Aleksandrą Bożek, która czytała wiersze austriackiej poetki - bohaterki wieczoru literacko- filmowego.
Nazywa się ona Ingeborg Bachmann, a jej utwory pisane prozą znajdują się w zbiorach MBP. Okazją do zorganizowania programu o Ingeborg była 80 rocznica urodzin pisarki przypadająca w tym roku. Wieczór w Czytelni nawiązywał w tytule do podróży, jaką poetka odbyła po Polsce w maju roku 1973, na krótko przed śmiercią.
Dyrektor Stojan w swym wprowadzeniu nazwał poetkę Romą Schneider literatury austriackiej. Zestawienie to może wydać się na pierwszy rzut oka dość zagadkowe zarówno dla znawców literatury jak i dla zdeklarowanych kinomanów. Porównanie to przyszło po raz pierwszy na myśl Stojanowi, gdy zobaczył zdjęcia portretowe Ingeborg Bachmann na okładce doskonałej biografii Hansa Hollera. W życiorysach obu kobiet dostrzegł analogie losów (a może paralelę). Obie rozpoczęły karierę z etykietą słodkiego dziewczęcia z Austrii w latach 50-tych XX wieku. Obie nie miały zbyt szczęśliwego życia. Obie umarły zbyt wcześnie.
Kim naprawdę była ta wielka pisarka austriacka, być może największa po roku 1945? Urodziła sie w 1926 r. w Klagenfurcie. Aneksja Austrii przez hitlerowskie Niemcy wywołała u niej głęboki szok, determinujący jej całe późniejsze życie.
Ukończyła studia filozoficzne w Wiedniu, doktorat na temat filozofii Martina Heideggera. Jest autorką wielu powieści, poetką, eseistką.
Wraz z pisaniem poetka rozpoczęła okres podróży, po których już nie wracała do Austrii jako miejsca zamieszkania. Rzym stał się osią jej rozlicznych wędrówek, które zawiodły ją do Harvardu (USA), Paryża, Berlina, Nowego Jorku, do Polski...
Gdy w marcu 1973 roku umarł jej ukochany ojciec wybrała sie w podróż po Polsce, zorganizowaną przez Austriackie Forum Kultury. Znalazła się m.in. w Oświęcimiu. Bachmann pisała wtedy: Tutaj (...) w Polsce, mam każdego dnia lęki i koszmary i Innych krajów, które z pewnością przeszły okropne rzeczy, nie sposób w ogóle porównać z Polską. To odbiera mowę.
Ale zachwycona była polskimi studentami, a w polskich kobietach podziwiała to, że zdolne są do większych osiągnięć niż mężczyźni, że są skłonne ponieść niejedną ofiarę a przy tym są to najbardziej kobiece kobiety na świecie.
Po powrocie z Polski mówiła o sobie Jestem Polką.
Na język polski przetłumaczono wiele dzieł Ingeborg Bachmann, a wśród tłumaczy znajdują się tak słynne nazwiska jak Stanisław Jerzy Lec, Tadeusz Śliwiak i Sława Lisiecka.
Poetka była osobą bardzo wrażliwą. Przez kilka lat była związana uczuciowo z Maxem Frischem. Po rozstaniu z nim pisarkę ogarnęła choroba duszy. Źle znosiła zarówno zachwyty jak i ostrą krytykę swej twórczości. Pod koniec swego krótkiego życia otrzymywała za swoją twórczość bardzo dużo nagród, jednak coraz bardziej oddalała się od aktywnego życia literackiego. Coraz częściej szukała odosobnienia w swej rzymskiej twierdzy.
W nocy z 25 na 26 września ulęgła poparzeniom w wyniku pożaru, a w październiku zmarła we włoskim szpitalu.
Mogę stwierdzić, iż to była dla nas prawdziwa uczta duchowa. Połączenie obrazu, słowa pisanego i dźwięku (czytelnicy i sympatycy usłyszeli oryginalny głos poetki) wywołało w nas, odbiorcach wiele estetycznych przeżyć. Szkoda tylko, że w profesjonalnie przeczytanych wierszach tyle smutku i melancholii. Ale takie przeżycia również są potrzebne w naszym niełatwym, pospiesznym życiu. Zgadzamy się na pewno wszyscy , że twarda rzeczywistość życia jest czasem nie do zniesienia dla nadwrażliwców. Kto nie potrafi sprawić sobie płaszcza ochronnego, niewątpliwie będzie odbierał zamaszyste ciosy od życia.
Chciałabym kontynuować podobne, literackie podróże również po innych krajach Unii Europejskiej, z naszymi bliskimi już sąsiadami, co do których nie mamy żadnych kompleksów.
Podróży w tonacji moll towarzyszyła jak zwykle świetna oprawa plastyczna, która zachwyciła gości austriackiego Forum Kultury. Ekspozycja była ukłonem w stronę poetki a także pięknego naddunajskiego Wiednia: jego pisarzy, muzyków, malarzy. Wydaje się, że taki akcent był bardzo trafiony podczas tego polsko - austriackiego spotkania w gościnnych progach Miejskiej Biblioteki Publicznej.
