Subiektywna kwestia smaku

Otóż nasza zasłużona, a raczej wysłużona "Bona" wytrąca nas z równowagi już samym wystrojem. Wchodząc do środka zastanawiamy się czy jesteśmy w przydrożnym barze, czy też w pizzerii w środku miasta, gdzie próba stworzenia romantycznej atmosfery nie powiodła się. Można tylko domyślać się, że taki był zamiar "architekta wnętrz", który pooddzielał stoliki kolorowymi parawanami. Zapomniał jednak o romantycznym oświetleniu, zamiast którego zafundował nam solarium - bez wyrzutów sumienia możemy siedzieć w przycie­mnianych okularach. Menu zachęca nas placuszkami białoruskimi, lasagną (niestety niewiele ma ona wspólnego ze swoją nazwą) i dużym wyborem trunków. Możemy oprócz piwa skosztować wina. Niestety smak tego napoju zepsuje nam na pewno kelne­rko-barmanka, która naleje je do plastikowej miarki. Po tym zabójczym dla wina rytuale poda je nam do stolika, bądź też zza baru zawoła donośnym głosem, żebyśmy sami się obsłużyli. Plusem tej pizzerii na pewno jest to, że możemy tu przyjść z dzieckiem bez obawy, że nawdycha się dymu papierosowego.

Idąc szlakiem restauracji i pizzerii trafiamy na obiecujące miejsce: restauracja "Biesiadna". Pierwsze, co nas zaskoczy to ciekawy wystrój wnętrza i, o dziwo, czysta, zadbana ubikacja, czego w sierpeckich knajpkach spodziewać się trudno. W restauracji tej obsługa również jest wyjątkowa. Tutaj można się pokusić nawet o słowo profesjonalna. Chcąc kupić piwo nie musimy stać w kolejce, bo kelnerka podejdzie i przyjmie zamówienie. O dziwo siadając na zewnątrz lokalu dostaniemy popielniczkę a nie jej tekturową atrapę. Do piwa otrzymamy słomkę bez dopominania się o nią, a po wypaleniu dwóch papierosów popielniczka zniknie i pojawi się czysta. Zaskakuje nas również to, że tutaj mają wydać 1 grosz, co w innych miejscach nie zawsze jest możliwe. Zachęceni tym wszystkim zaglądamy do menu i.... małe rozczarowanie. Niestety nie zjemy sałatki, a na karkówkę i inne mięsiwa nie zdoła nas nikt namówić w tak upalny dzień. Co do innych wartości tej restauracji nie mamy złudzeń, że przoduje w Sierpcu zarówno wizualnie jak i pod względem obsługi.

Kolejnym miejscem, które zwiedzamy, jest "Sahara". Po kilkunastu miesiącach od otwarcia zmieniła się nie do poznania. Jeszcze niedawno kojarzyła nam się ze sławnym Sfinxem. Wystrój wnętrza pełen ciepła, przytłumione światło, świeczki na stolikach, menu no i... kelnerzy w długich fartuchach. Dziś przekraczając progi tego lokalu spotykamy się z młodymi osóbkami (również dziewczynkami), które robią łaskę, że podadzą cokolwiek. Uśmiech na ich twarzach pojawia się zapewne jak kończą swoją zmianę. Usiedliśmy przy stoliku z nadzieją, że ktoś nas obsłuży. Po 15 minutach oczekiwania zdobyliśmy się na odwagę, żeby podejść do baru, za którym nikogo nie było (przydałby się dzwoneczek). Po chwili zjawiła się kelne­rko-barmanka i przyjęła zamówienie. Zamówiliśmy piwo, mrożoną herbatę oraz shoarmę. O słomkę musieliśmy się delikatnie upomnieć. Otrzymaliśmy po chwili powyższe napoje, niestety mrożona herbata była ciepła. Kolejnym rozczarowaniem okazały się dla nas sztućce, które wodę może widziały, ale płynu do mycia naczyń na pewno nie. Dzięki uprzejmości obsługi dostaliśmy czyste. Jedzenie, no cóż, to już nie to samo, co na początku bytowania tego lokalu. Możemy spodziewać się spalonej pizzy, niedopie­czonych paluchów, sałatki bez sosu i kilku składników. To wszystko zastaliśmy w środku lokalu, bo na zewnątrz boimy się siadać. Przy stolikach pod parasolami można się przykleić do resztek pizzy. A jeżeli już ktoś raczy je umyć, oczywiście na prośbę klienta, to tylko śmierdzącym zmywakiem, więc nie zachęca to do zjedzenia czegokolwiek. Zaletą tego miejsca jest fakt, że szukając znajomych tu ich na pewno znajdziemy. Do Sahary chadzają wszyscy, ponieważ tylko pod tymi parasolami jest fajna atmosfera, dzięki licznym stolikom i oświetleniu, więc miło usiąść wieczorem ze znajomymi i pogadać. Jednak palacze mają "twardy orzech do zgryzienia", ponieważ zamiast popielniczki otrzymają tekturkę "posrebrzaną", a popiół z niej "fruwa" na licznie zgromadzonych Sierpczan przy sąsiednich stolikach.

Następną pizzerią, jaką odwiedziliśmy była "Florentino". Tutaj przywitała nas pani, która miała funkcję barmanki, kelnerki i "pani zmywającej" w jednym. Obsługiwała nas w fartuchu do zmywania. Faktem jest, że wrażenie było piorunujące. "Powalić" nas może również ubikacja, której za nic w świecie nie odwiedzimy drugi raz. Nie mieliśmy odwagi zamówić niczego do jedzenia, więc chcąc się przekonać, na co stać kucharza, musicie sami się tam udać.

Wszystko w Sierpcu kręci się wokół pizzy, więc nie mogliśmy nie zajrzeć do "Arabeski". Biorąc pod uwagę, że niewiele osób wie o jej istnieniu, trzeba przyznać, że nic nie tracą. Tutaj kelnerki są wyjątkowo miłe i sympatyczne, ale tylko dla znajomych klientów. Menu jest bogate. Możemy znaleźć coś z kuchni włoskiej (pizza), polskiej (schabowy) jak i arabskiej (shoarma). Co prawda spodziewać się można by było większej ilości potraw z kuchni arabskiej, biorąc pod uwagę nazwę tej restauracji, a tak mamy do wyboru shoarmę w różnych postaciach i inne temu podobne potrawy. Nic szczególnego. Sałatki różnią się tylko nazwą, a jeżeli chodzi o skład to po prostu jeden składnik mniej lub jeden więcej. Atmosfera, jak to w przydrożnym barze. Samotni panowie spoglądający na telewizor i jedzący kotleta. Spotkać tu można również młodzież z Sierpca. W końcu tylko tu mogą wypić kilka piw i wsiąść za kierownicę samochodu, bez obawy, że ktoś zadzwoni na policję. Niby kto miałby to zrobić, tu rzadko ktoś bywa.

W zakątku ul. Wiosny Ludów jest takie małe, nierzucające się w oczy miejsce: "Hades". Tu można tylko, albo aż, napić się piwa lub innego napoju. Możecie być zaskoczeni, ale piwo podaje sam właściciel i pewnie dlatego obsługa jest przemiła. W środku lokalu nie można palić, ale... w Nowym Jorku też jest zakaz "puszczania" przysłowiowego dymka. Przynajmniej mentalnie czuć tu kawałek wielkiego świata, mimo małej powierzchni, kilku stolików i niezbyt ciekawego wystroju wnętrza. W gorący wieczór można usiąść na zewnątrz pod parasolami. Tu mamy pewność, że przypadkowy przechodzień nie zajrzy nam do szklanki. Trochę brak światła, ale ten przypadkowy mrok też ma swój urok. Jednak zwykłość czasami bywa niezwykła i tak dzieje się w przypadku "Hadesu".

Podsumowując naszą wędrówkę po miejscowych lokalach gastronomicznych można stwierdzić "per aspera ad astra" (przez trudy do gwiazd). Może kiedyś nadejdzie czas, że w naszym miasteczku będzie liczył się klient i jego potrzeby. W końcu sierpeccy restauratorzy mają ogromne możliwości, aby te wymagania zaspokajać. Mimo wszystko cieszmy się z tego, co mamy. A najważniejsze, że możemy wybrać, gdzie zjemy i co wypijemy oraz w jakim miejscu.