Prosektorium dla bezrobotnych

Kto by pomyślał, że przyszedł tu z nadzieją, że otrzyma propozycję pracy, szkolenia, bądź wskazówki jak jej szukać. W zamian bezrobotny spotka się z wyjątkowo lekceważącym stosunkiem do jego osoby, ścianą milczenia i ciągłym bieganiem "po podpis". Młodzi ludzie, którzy są absolwentami, mogą liczyć na staż lub przygotowanie zawodowe. Powiedzenie "umiesz liczyć, licz na siebie" tutaj się sprawdza, ponieważ najpierw muszą znaleźć sami pracodawcę, który ich przyjmie. W sumie to Urząd Pracy powinien zająć się tym, ale wtedy byśmy czekali do końca świata i jeden dzień dłużej. Przywilej korzystania z tej formy pomocy mamy do 26 roku życia potem nawet na to nie możemy liczyć. Po zareje­strowaniu się absolwent obowiązkowo bierze udział w szkoleniu "jak szukać pracy?". Przypuszczać można, że w podtekście ukryte jest "nauczymy cię jak szukać pracy, bo my w tym tobie nie pomożemy". Owe przyuczenie przeprowadza doradca zawodowy, który ze znalezieniem pracy nie miał raczej problemów, skoro uważa, że po tym spotkaniu wiemy już jak tę pracę znaleźć. Mało tego nie umiemy nawet życiorysu napisać, bo i niby skąd, o liście motywacyjnym nawet nie wspominając, bo to już wyższa szkoła wtaje­mniczenia. Na tym spotkaniu niewiele otrzymamy informacji, a czas spędzony tam lepiej byłoby poświęcić na samodzielne poszukiwanie pracy. W innym wypadku pozostaniemy bezrobotnymi rok, dwa i nikt nami się nie zainteresuje. Jeżeli uda nam się dostać na staż lub przygotowanie zawodowe to będzie tylko nasza zasługa, ponieważ panie w Urzędzie rozłożą ręce i odeślą nas z kwitkiem. Z takim traktowaniem spotyka się wielu bezrobotnych. Staż w jakimkolwiek miejscu nie jest jednak "zbawieniem", gdyż trwa zaledwie pół roku. Przez 6 miesięcy będziemy dalej podpisywać się (wg Ustawy na stażu nadal jesteśmy bezrobotnymi) i raz w miesiącu "podrepczemy" po śmieszną sumę ok. 450 zł. Kwota ta jest naprawdę niska, biorąc pod uwagę, że pracujemy jak każdy osiem godzin dziennie i jeżeli pracodawca pracuje w sobotę to my również. Po sześciu miesiącach wykorzystywania, nasz "wybawca" skorzysta ponownie z darmowej siły roboczej i zatrudni nowych stażystów. A co się dzieje z nami? Kolejny raz przemierzymy drogę do Urzędu Pracy, aby się "podpisać" jako bezrobotni tym razem bez stypendium, ani zasiłku innego rodzaju. Co nam pozostaje? Chodzić do owego Urzędu i czytać porozwieszane ogłoszenia na tablicach i modlić się o cud, że może do nas zadzwonią. Jak wiadomo, tak dzieje się niezwykle rzadko.

Tak naprawdę stajemy się tylko przysłowiową "kulą u nogi". Zawracamy tylko głowę pracownikom. Pewnie nie chodzilibyśmy czytać tych ogłoszeń, gdyby była możliwość skorzystania ze strony internetowej Powiatowego Urzędu Pracy w Sierpcu. Taką stronę posiada wiele Urzędów Pracy w innych miastach. Nasz niestety tylko obowiązkowy Biuletyn Informacji Publicznej, który trudno znaleźć nawet doświadczonemu informatykowi, spędzającemu w sieci "pół życia", a co dopiero zwykłemu śmiertelnikowi w potrzebie. Gdy już po godzinach ślęczenia znajdziemy tę stronę, zobaczymy kilka ofert pracy sprzed kilku tygodni. Prawdopodobnie będą już nieaktualne, więc nasze poszukiwania okażą się zbędne. Innym rodzajem pomocy bezrobotnemu są szkolenia. Oferta jest dość bogata np. obsługa wózka widłowego, obsługa kasy fiskalnej, ale również kursy językowe, które mają kończyć się certyfikatem i tu panuje ogromne zainte­resowanie. Wiadomo, że półroczny kurs języka obcego i posiadanie certyfikatu to ogromna szansa na rozwój i znalezienie pracy w większym mieście. Po rozmowie z osobą, która taki kurs odbyła zmienimy zdanie. Otóż trafiając na kurs języka dla średnio zaawansowanych zdarzyć się może, że połowa potrzebuje kursu, ale dla początkujących (przed przystąpieniem zdajemy jednak egzamin, ponieważ Urząd Pracy chce wiedzieć czy jesteśmy na odpowiednim poziomie). W tym momencie wielkie rozczarowanie, gdyż zaniżony poziom sprawia, że nasz rozwój jest zagrożony i do tego tracimy czas. Zadajemy sobie pytanie: po co był egzamin wstępny? Chyba tylko w ramach formalności. Złości nas również kadra kształcąca na tym kursie, bo my podstawówkę dawno skończyliśmy, a naucza nas pani po nauczaniu początkowym o zgrozo z językiem kierunkowym. Jesteśmy pod wielkim wrażeniem, ale nie padniemy na kolana. My jako bezrobotni jednak pozostaniemy na tym kursie, chociażby dla paru groszy, które nam zapłacą za uczęszczanie na owe szkolenie. Po pół rocznym nauczaniu przystąpimy do egzaminu wewnętrznego, który wszyscy zdają (bez względu na wiedzę), bo takie jest założenie Urzędu Pracy. Do egzaminu na certyfikat TELC potwie­rdzającego na rynku pracy naszą znajomość języka obcego nie mamy już możliwości przystąpić, gdyż okazuje się, że poziom musiał być zaniżony. Takie małe rozczarowania sprawiają, że nie mamy ani siły ani chęci na dalszą walkę z bezrobociem. Osoby, które długo pozostają bezrobotne nie mają lekkiego życia. Widnieją w rejestrze Urzędu Pracy i muszą, co dwa miesiące iść się podpisać, bo w innym wypadku zostaną dyscyplinarnie skreślone z listy bezrobotnych. Ktoś mógłby pomyśleć, że nagle staną się "robotne". Otóż nie ale statystyka się poprawi. Można zrozumieć potrzebę podpisywania się w przypadku osób z prawem do zasiłku lub osób, które z tytułu zareje­strowania otrzymują ubezpieczenie zdrowotne. Trudno jednak pojąć ów nakaz u osób, które studiują w trybie zaocznym, nie mają ukończonego 26 roku życia i nie posiadają prawa do zasiłku. Takie osoby z tytułu rejestracji nie mają nic, nawet ubezpieczenie zdrowotne jest przy rodzicach. Gdyby jeszcze była szansa, że otrzymają ofertę pracy, ale wątpliwe, żeby tak się stało. Jeżeli nawet wpłynie ciekawa oferta to bez odpowiednich koneksji my o niej na pewno się nie dowiemy.

Co nam pozostaje? Prawdopodobnie tylko szukanie pracy "na własną rękę". A co jeżeli nie wiemy jak to zrobić? Wtedy musimy poszukać doradcy zawodowego, który nauczy nas jak pisać CV i list motywacyjny oraz pokaże nam jak aktywnie szukać pracy. Prawdą jest, że niestety będziemy musieli uiścić sowitą opłatę za tę usługę, ale może dzięki temu uda nam się zmienić naszą sytuację, bo na Powiatowy Urząd Pracy w Sierpcu nie mamy, co liczyć, gdyż doradca zawodowy z naszego urzędu nam tego nie wyjaśni i nie nauczy. Czy tak w innych miastach są traktowani bezrobotni? Czy tylko u nas doradca zawodowy przeprowadza minimalistyczne szkolenia w kwestii "jak szukać pracy"? Przeglądając strony internetowe innych urzędów pracy (bo gdzie indziej je mają), możemy tylko pozazdrościć. Na tych stronach można znaleźć porady: "jak i gdzie szukać pracy?", " jak napisać list motywacyjny i życiorys?", "jak założyć własną firmę?". W łatwy sposób mamy możliwość sprawdzenia, jakie są nasze prawa, ponieważ jest zamieszczony kodeks pracy, jak i ustawa o promocji zatrudnienia. Poza tym oferty pracy aktualizowane są częściej niż raz na miesiąc. Widocznie nie jest problemem umieszczenie tych informacji w Internecie, tylko potrzeba chęci i oczywiście czasu, którego najwidoczniej w naszym urzędzie nie mają. Pomyślałby ktoś, że są zajęci pomocą bezrobotnym.

Podsumowując wizytę w Powiatowym Urzędzie Pracy w Sierpcu można powiedzieć jedno: "bez pracy nie ma kołaczy" i to pracownicy tego przybytku powinni wziąć sobie do serca. To dzięki ich zaangażowaniu i chęci może uda nam się czegoś nauczyć i znaleźć pracę, mimo ciężkiej sytuacji na rynku. Człowiek bezrobotny, bez perspektywy znalezienia pracy nie jest na tyle silny, żeby podołać swojej sytuacji bez fachowego wsparcia. Może dlatego ten urząd w jakimś, choć najmniejszym stopniu, jest potrzebny, oby tylko pracownicy "mieli serce i patrzyli w serce".