Priorytet - niekompetencja i ignorancja

Urząd Pocztowy w Sierpcu obrazem nędzy i rozpaczy czy ignorancji i błazeństwa? W budynku z kilkoma okienkami i długimi kolejkami, po godzinie szesnastej jest jeszcze parę pań, które zwą się urzędniczkami. Ktoś kiedyś powiedział, że w urzędach pracują lenie i ignoranci. W tym przypadku nie mamy złudzeń, że powiedzenie to jest trafione. Panie "Pocztówki" straszą swoją niekompetencją jak również brakiem zainte­resowania swoją pracą. Stojąc w kolejce do okienka, w którym podobno można odebrać paczkę, list itp. mamy dużo czasu na zawarcie znajomości z towarzyszami niedoli. Sprawcą zacieśniania więzi międzyludzkich na Poczcie w Sierpcu jest pani "pracująca" przy tym stanowisku. Jej opieszałość w wydawaniu przesyłek graniczy z naszą cierpliwością. Chyba, że mamy dużo wolnego czasu i zdrowe nogi. Owa "Pocztówka" ma problemy z zaufaniem do własnych znajomych, gdyż w naszej obecności nie wie czy wydać list polecony z sądu swojemu koledze, który jest domniemanym mężem adresatki. Trzy razy powtarza "no nie wiem, ale chyba jej oddasz". Prawdopodobnie tak też uczynił, gdyż w obecności "przysięgłych", czyli nas kolejkowiczów, złożył takowe przyrzeczenie. Z ulgą odetchnęliśmy, gdy przyszła kolei na następną osobę. Mimo tego postępu, świadków całej skomplikowanej operacji wydawania przesyłek nie ubywało. A wszystko to dzięki obsłudze, która tym razem znikła w poszukiwaniu paczki na dobre dziesięć minut. Po jej odnalezieniu wręczyła ją z uśmiechem. Gdy nadeszła nasza chwila prawdy, po wręczeniu tak zwanego awizo, zostaliśmy odsunięci na boczny tor. "Pocztówka" stwierdziła, że obsłuży pana za nami, bo będzie szybciej. Nie wiedzieliśmy jednak, dla kogo ma to być przysługą, bo chyba nie dla nas. My już swoją godzinę odstaliśmy. "Cierpliwość uszlachetnia", w związku z tym czekaliśmy bez strojenia min i użalania się na parszywy los. Gdy pani raczyła przynieść nam naszą przesyłkę, okazało się, że ani dowód tożsamości, a już na pewno obecność adresata tejże paczki nie była potrzebna. Owa urzędniczka wymagała wyłącznie podpisu, który mógł złożyć każdy, mimo że przesyłka była polecona. Widocznie cel uświęca środki, gdyż sprawdzanie czy my i adresat to te same osoby to strata czasu, a "Pocztówce" zależy przecież na tym, żeby "było szybciej". Wysłanie paczki też graniczy z cudem, gdyż brakuje druczków i tak na dziesięć paczek dostajemy jeden blankiet. Żenujące jest również to, że czasami w "pośpiechu" Panie zapominają nakleić znaczek priorytet i dzięki temu nasza paczka lub list dotrze do adresata po tygodniu. Innym zaskakującym procederem, który tu się odbywa, jest nie tylko wydawanie paczek poleconych bez okazywania dokumentów, ale również listów poleconych z urzędów i sądów. W naszym Urzędzie Pocztowym wystarczy tylko parafka. Ciekawe, kto odpowie za niedostarcze­nie chociażby wezwania z sądu bądź innego ważnego pisma. Pewnie odpowie­dzialnością obarczony zostanie adresat; skoro złożył podpis to na pewno odebrał. Tylko w tym przypadku trzeba mieć ogromne zaufanie do sierpeckiej poczty. Tu każdy szary człowiek tej samej płci może odebrać naszą przesyłkę, jeśli niechcący lub "chcący" wpadnie mu w ręce nasze awizo. Polujących na drogocenne przesyłki wszak nie brakuje. Obawy, co do naszych paczek są więc uzasadnione. Na szczęście w innych okienkach tego przybytku mamy szansę na bardziej profesjonalne podejście, ale nie rozpływajmy się w czułościach, gdyż w godzinach "szczytu" panuje tu walka. Płacąc rachunek musimy się naczekać, aż "Pocztówka" dojdzie w całej swej mądrości gdzie ma wpisać imię a gdzie sumę do zapłaty. To skomplikowane zajęcie nie odrywa jej wszakże od bieżących spraw, chociażby od rozmowy z koleżanką z drugiego okienka. Przeżylibyśmy to wtajemniczanie nas klientów w sprawy prywatne urzędników Poczty, gdyby nie fakt głośnego narzekania na nasze osoby. "Nigdy tego nie skończę, bo ciągle jest kolejka", stwierdza oburzona pani. Koleżanka pociesza sfrustrowaną towarzyszkę ciężkiej pracy, że "to takie godziny i wszyscy się złażą". Tak, miną czarne chwile i będzie można spokojnie pogadać i dokończyć papierkową robótkę.

Inną wywołującą agresję w klientach sprawą jest sprzedawanie na poczcie gazet i przeróżnych gadżetów. Trzeba wykazać nieziemską cierpliwość, aby po dwudziestu minutach stania jeszcze słuchać marudzenia, że nie tę gazetę ktoś sobie życzył, ponieważ w tej nie ma lokówki w prezencie tylko gąbka do pleców. Szanowni gadże­tomaniacy! Tyle kiosków ruchu jest w Sierpcu, a Poczta tylko jedna. W innych miastach w Urzędach Pocztowych zamiast "przytulać się" do siebie w kolejce, deptać sobie po nogach i zaglądać przez ramię, pobieramy numerek, siadamy i czekamy, aż będzie nasza kolej. Przy okienku może być tylko jedna osoba. To miło, gdy możemy spokojnie zapłacić rachunek bez obawy, że ktoś za nami uzna nas za rozrzutnych w rozmowach telefonicznych i mało tego, dowie się, kim jesteśmy i gdzie mieszkamy. Mamy do tego prawo, gdyż istnieje przepis o ochronie danych osobowych. W ścisku na naszej poczcie anonimowość to rzecz drugorzędna, jeśli nie trzeciorzędna. Dzięki takiej bliskości i ilości spędzonego tam czasu można wręcz stać się jedną wielką rodziną "pocztowców". Może panie urzędniczki powinny w ramach integracji Sierpczan dodać parę miłych akcentów w postaci ciepłych rogalików oraz kawy ze śmietanką i cukrem.