Krystyna Berndt zatrzymała mijający czas- wystawa autorska w Domu Kultury-11.10.2008  r.

Wystawa fotografii Krystyny Berndt miała charakter kameralny. Zgromadzała bowiem ludzi, którzy są żywo zainteresowani tego typu sztuką. Przy dźwiękach muzyki wschodniej, niektórzy w pracach autorki widzieli swoje dzieciństwo inni zobaczyli prostotę życia. Każde zdjęcie przywoływało sentyment za odchodzącym bezpowrotnie czasem. Gościa z Bydgoszczy przedstawiła instruktor Bożena Nowak. Po przywitaniu zebranych oddała głos Ryszardowi Sutemu, który w pewien sposób przyczynił się do wystawienia prac autorki w Sierpcu. Ryszard Suty opowiedział o stowarzyszeniu ludzi w Bydgoszczy, którzy kochają Sierpc i wracają do tego miasteczka w różny sposób. Przyjeżdżają tu wycieczki, a uczestniczką jednej z nich była właśnie Krystyna Berndt.- Wtedy padła propozycja wystawy i ja byłem pośrednikiem. Wystawa miała znaleźć się gdzie indziej, ale Dom Kultury jest najlepszym miejscem. Spotkałem się już wcześniej z wystawionymi dziś fotogramami. Jest w nich nostalgia i tęsknota. Jest pokazany świat odchodzący- mówił Ryszard Suty. Twórczość Krystyny Berndt i słuszność jej decyzji o zrobieniu wystawy akurat w Sierpcu popierał także Paweł Gąsiorowski, zwracając szczególną uwagę na działalność Konfraterni Sierpeckiej, która to ma pokazywać nasze miasteczko. Choć jak wskazał -Sierpc jest mój, a w Bydgoszcz wrosłe­m-Odległość miedzy tymi dwoma miastami jest nieistotna skoro łączy je sztuka i wzajemny sentyment. Autorka wystawy zwróciła uwagę na pewien mankament, którym według niej była zbyt duża ilość fotografii zgromadzonych w jednym miejscu. -To rozprasza widza- twierdziła. - Przez wielość prac wystawa może być nieczytelna. Na zdjęciach miedzy przestrzeniami są ludzie, na każdej pracy jest człowiek- autorka potrafiła przytoczyć historie do każdej postaci uwiecznionej na fotografii.- Prace przedstawiają Mazowsze, Tatarskie , Kruszyniankę, wioski te mnie fascynują jestem tym porażona. Wystawie towarzyszą tabliczki zdjęte z chałup. Teraz je zbieram. Kiedyś zbierałam kamienie, ale były ciężkie, potem piórka, teraz zbieram żelastwo- uśmiechała się autorka. O fotografii mówiła, że każdy z nas robi ich wiele i o wiele za dużo. Niektóre są wręcz bezużyteczne, bo nie zatrzymują człowieka.

Prace Krystyny Berndt przedstawiają głównie wieś, domy kryte gontami, stare płoty, konie, a wreszcie człowieka, który na twarzy ma wypisaną historię swojego życia. Na zdjęciach widać też biedę. Autorka tak opowiadała o swoich pracach- Wschód jest refleksyjny, bo bieda jest refleksyjna. To jest sentyment post-komunistyczny- zaznaczyła. Tak pisała o spotkaniu ze wschodem: "Jako gość i przechodzień, czułam się tam bezpiecznie i przytulnie jak na zapiecku u babci. Opowieści ludzi, a także niektóre miejsca i przedmioty wywołały we mnie uczucie wejścia do arkadii. Do krainy dawno już utraconej Europy, o której pochopnie mawia się, ze jest dziś niedzisiejsza i zacofana. Nie jest to fotografia dokumentalna- to próba poetyckiego, ale i nienudnego zapisu rzeczywistości. Myślę, że każda mała ojczyzna tworzy niepowtarzalny klimat i dlatego warto w odpowiednim miejscu i we właściwym czasie nacisnąć migawkę."

Kto wie czy autorka zajmowałaby się także fotografią, choć w życiu robi wiele rzeczy, gdyby nie wizyta w Indiach.- Inni widzą tam bród, biedę i natychmiast wracają, a dla mnie było to przeżycie jedyne w swoim rodzaju. Gdyby nie Indie nie wiem czy zaczęłabym robić zdjęcia.- mówiła.

Krystyna Berndt jest polonistką, animatorką, teatrologiem, dziennikarką zajmującą się dziedzictwem narodowym, mniejszościami etnicznymi i etnograficznymi, nagrodzoną realizatorką filmów dokumentalnych o tematyce podlaskiej: "Wioska w pamięci" i "Wołkow."

Na pytanie czym się zajmuje w życiu odpowiedziała- To zależy. Dziś jestem autorką fotografii, jutro wykładam...