Powrót

Zawidzki Wiktor     (1866-12-20 – 1928-09-14)

Sierpeckie korzenie ma najwybitnie­jszy polski chemik przełomu XIX i XX wieku, Jan Tomasz Wiktor Zawidzki. Urodził się w majątku Włóki, którego dzierżawcą był jego ojciec Jan Wiktor Z. Jego dziad Optat Bonifacy Z., był właścicielem majątku Dramino w pow. sierpeckim. Po rychłej śmierci ojca (1868) wychowywał się pod opieką matki, Zofii z Gościckich, II0 voto Kamińskiej. Często przebywa w czasie wakacji u ojczyma - właściciela majątku Białoskóry koło Goleszyna. Uczył się w Szkole Realnej w Warszawie a następnie studiował budowę maszyn i chemię na Politechnice Ryskiej i na Uniwersytecie Lipskim (tu był uczniem wybitnego uczonego Wilhelma Ostwalda, współtwórcy chemii fizycznej), gdzie uzyskuje tytuł doktora filozofii. Od 1892 (z przerwami) pracuje jako asystent a następnie docent na Politechnice Ryskiej, od 1902 r. wykłada chemię nieorganiczną w szkole dentystycznej a od 1906 r. chemię fizyczną na Politechnice Ryskiej. W latach 1907-1916 jest profesorem Akademii Rolniczej w Dublanach, w l.1916-17 profesorem Uniwersytetu Jagie­llońskiego a w l. 1917-1928 profesorem Politechniki Warszawskiej (w l.1917-1920 rektorem tej uczelni).- Prace naukowe J. Z. dotyczą głównie chemii fizycznej i historii chemii, szczególnie cenne są jego badania z zakresu kinetyki chemicznej. Jest autorem wielu książek i rozpraw (druko-wanych w czasopismach naukowych polskich i zagranicznych), m.in. podręczników uniwe­rsyteckich "Chemia nieorganiczna" (t.1-2) i "Kinetyka chemiczna " oraz monografii o życiu i działalności naukowej Filipa Woltera.

Jan W. T. Zawidzki był nie tylko wybitnym uczonym i pedagogiem ale też aktywnym działaczem społecznym i państwowym. M.in. był prezesem korporacji akademickiej "Arkonia" w Rydze, prezesem Stowarzyszenia Akademickiego "Unitas" w Rydze, współorganizatorem (1919) i prezesem Polskiego Towarzystwa Chemicznego. Był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności w Krakowie oraz członkiem wielu towarzystw naukowych - polskich, francuskich, niemieckich i rosyjskich. W 1918 r. powołany został przez Radę Regencyjną na członka Rady Stanu Królestwa Polskiego a w l.1924-1925 pełnił obowiązki kierownika Ministerstwa Wyznań religijnych i Oświecenia Publicznego. W 1923 r. odznaczony został Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski za osiągnięcia naukowe i pedagogiczne.