Feliks z Sierpca (Sieprski) syn Łazarza
uczony, lekarz
Syn mieszczanina sierpeckiego, w 1543 roku rozpoczął studia na Akademii Krakowskiej , w 1544 r. promowany został na bakałarza nauk wyzwolonych a w 1545 r. na magistra filozofii. Jako docent extraneus objął w 1545 r. wykłady na Wydziale Filozoficznym (z zakresu filozofii i literatury), jednocześnie pełnił (do 1547 r.) obowiązki rektora szkoły przy Kolegiacie św. Anny a następnie objął z ramienia Akademii kierownictwo szkoły parafialnej w Miechowie. W latach 1549-1556 był profesorem filozofii, trzykrotnie obierano go dziekanem wydziału Filozoficznego. W połowie lat 50-tych podjął studia lekarskie w Krakowie, które kontynuował następnie w Padwie i Rzymie. Jako pierwszy Polak uzyskał dyplom lekarski na rzymskim uniwersytecie La Sapienza i został wpisany w poczet lekarzy praktykujących w Rzymie. W 1559 r. powrócił do Krakowa i podjął wykłady na Wydziale Filozoficznym A.K. W 1562 r. przeprowadził nostryfikację swego dyplomu rzymskiego i objął drugą katedrę medycyny Akademii Krakowskiej. Prowadził też od 1561 r. konwikt dla bogatej młodzieży w budynku dawnej Bursy Węgierskiej. Pod koniec życia uzyskał wójtostwo w Łowiczu.
Feliks S. był wybitnym lekarzem - praktykiem (m.in. przybocznym medykiem prymasa Jakuba Uchańskiego) ale o bardzo konserwatywnych poglądach na metody leczenia, gorąco bronił znaczenia alchemii i astrologii w leczeniu. Wydał m.in. książkę polemizującą z poglądami postępowego lekarza Stanisława Fikusa Zawadzkiego (1563). Najbardziej znane dzieło Feliksa to rozprawa (w języku łacińskim) "O morowej zarazie przestroga i nauka" (1564).
Feliks z Sierpca był prawdziwym człowiekiem renesansu. Interesował się medycyną, filozofią, literaturą i działał praktycznie.
|
